Heerlijk vroeg geniet ik van een zo goed als verlaten park om
fit-o-meteroefeningen te volbrengen. De lichaamsbeweging dien ik tot mijn ergernis te laten volgen door een rondje zwerfvuil opruimen. Omdat ik in het verleden met zo’n loodzware zak niet tot aan het gemeentehuis over ’t kanaal geraakte, heb ik nu de afspraak hem veel dichter bij huis in ’t zicht te mogen zetten zodat die op maandag mee kan met de professionele ophalers.
Tot twee maal toe raadt een voorbijganger - of liever een voorbijgegane - mij aan een kruiwagen of bakfiets te gebruiken om dat sleurwerk te vergemakkelijken. Twee keer bedank ik voor dat nuttige advies. Toch blijf ik liever hobbyist.
Terwijl ik naar die gemakkelijkere plaats onderweg ben, spreekt een dame mij bij naam aan. We hebben een luchtig gesprek over woonplaats en al dan niet slanke lijn. Ik weet dat ik de dame ken, maar van waar? Dat is een vraag die ik moet loslaten. Vroeg of laat kom ik haar wel tegen in de context waarnaar ik op zoek was. Loslaten.
Mijn foto’s van zonsopgang achter bomen zet ik op facebook om ze meteen geliked te zien worden door mijn achternichtje Patricia.