Om 4.30 uur a.m. ben ik naar bijna dagelijkse gewoonte klaarwakker. Dit keer met een reuze hongergevoel. Even naar beneden voor een pre-ontbijt, dat ik niet laat bestaan uit fruit alleen, maar uit een tas thee en twee sneetjes brood met banaan er in schijfjes op geschikt. Daarbij herinner ik mij de ontbijttafel uit de jeugd. Als het geen choco was, dan mocht een banaan mijn boterham verrijken.
In onze overbevolkte ijskast vind ik geen appelvoorraad. Een appel zou mijn eerste keus zijn geweest als die zich liet vinden. Bij onze overschakeling van twee keer per week apart shoppen naar wekelijks met zijn tweeën verhoogde ik de appelfrequentie nog niet. Geen nood, er zijn nog peren.
Ook de poezen krijgen al elk een half zakje pre-ontbijt, Myra gescheiden van Zorra met de uienbak vóór het kattenluik om Zorra de kans te geven de maaltijd af te ronden en er niet door Myra van weggejaagd te worden.
Ons kattenluik had ooit twee schuifbalkjes waar je het luik mee kon blokkeren in twee richtingen of slechts in één richting. De uienbak doet nu dienst als blokkade en toen we die nog niet hadden het opstapje, dat Ikea vlot te koop stelt onder de begrijpelijke term ‘försiktig.’
Een niet zo försiktige poes, zoals wijlen onze Bliksem, duwde dat opstapje gewoon vooruit tot er plaats genoeg was voor doorglippen.
Als alles binnen is voor elk van de vrouwelijke bewoners, keer ik terug naar bed. Tot mijn vreugde slaag ik er in nog försiktig een ietsiepietsie langer te slapen.
Reacties
Een reactie posten