Het luilekkerdrempeltje laat zich tegen de middag toch nog overschrijden. Tot mijn opluchting, want de hele dag niets om handen hebben, vind ik afschrikwekkend. In onze menuplanning staat voor vandaag een supersalade.
Die van bladzijde 277.
Dus spring ik netjes de fiets op om dat wonderlijke Wommelgemse oogstoord op te zoeken. Mijn knosselkop slaagt niet in het vinden van de juiste route, al heb ik dat in den beginne geprobeerd. Ergens miste ik toch een afslag. Google maps mag mij uit de impasse halen.
Oei, de iPhone is bijna plat! 😐
Niet getreurd, in de handtas zit een zakje met een heleboel kabelverbindingen, waarvan er twee stroom kunnen doorsturen van fiets naar gsm. Hèhè.
Er is niet te veel volk. Vooral in de twee tunnels zijn er oogsters (of medewerkers, ik zie het verschil niet) en tunnels heb ik vandaag niet nodig.
Weerom ondervindt mijn knosselkop het probleem van gemis aan klaarblijkelijkheid en laat rucola zich eventjes niet gemakkelijk vinden. Dat ligt aan het feit dat het gewas er in ’t echt nauwelijks uitziet zoals in winkelkoelruimtes. Het staat zelfs een halve meter hoog. Hoe een grootwarenhuis dat zo netjes geschikt in een stuk plastiek verpakt krijgt, doet mij vermoeden dat er in de commerce enorm veel verspilling aan de orde moet zijn.
Bij onze plaatselijke bakker haal ik twee smossen én een stuk broodpudding. Als het bancontact toestel akkoord gaat met mijn betaling, zeg ik ‘yes, gewonnen' waar ik graag de wonderlijkheid van onze moderne maatschappij mee onderstreep én de lach van de verkoopster mee tevoorschijn tover, wat met dat mondmasker moeilijk merkbaar is, maar toch nog uit haar blik valt af te leiden.
Na het verorberen van de overheerlijke bakkersproducten krijg ik een telefonische oproep. ‘Dag Tine,’ zeg ik enthousiast. ‘Het is Dieter,’ klinkt het teleurgesteld. Oops. Dat hij met Tine’s vaste telefoon belt, kon ik niet vermoeden. Dieter zoekt twee rolstoelduwers voor morgen- en woensdagnamiddag. Mijn vaste bibliotheekdag geef ik niet op voor het duwen van een rolstoel, wat bovendien vrij armpijnigend is, vooral dan bij oneffen ondergronden. Woensdag zou ik nog kunnen mits het verschuiven van enige bezigheden, maar toch antwoord ik dat het niet gaat voor mij.
Met de belofte de groetjes te zullen doen aan Tine eindigt het telefoongesprek, waar ik nog uit mocht vernemen dat zijn zoontje al negen maanden oud is en een eigen willetje begint te krijgen. Heerlijk. De naam van het kindje heb ik opgeslagen in mijn contacten onder ‘Dieter.’ Daar staat Roc in met geboortedatum en al. Ferm systeem, die boekhouding van mij!
Bij de bakker grabbelde ik een exemplaar van de Zondag mee. De puzzel krijg ik netjes vervolledigd. Wie een sms stuurt met het gevonden woord, maakt kans op het winnen van een Barbecook LOEWY bbq. We zijn al in het bezit van zoiets dergelijks, dus waarom zou ik sms’en? De maairobot van vorige week zou mij ook al van geen kanten hebben kunnen verblijden bij gebrek aan grasperk.
De puzzelkop doet nog wel eens mee als er iets bruikbaarders te winnen valt.
Reacties
Een reactie posten