Vanochtend vroeg - ik heb mij al koud gedoucht want de vlam van de boiler is weer verdwenen (hoe krijg ik dat toch altijd kapot?) - komt er hoorbaar een sms'je binnen. 'Oei,' denk ik, 'als Gerlinde wil sporten, ga ik niet kunnen.' Het is echter het Rode Kruis om mij per sms te herinneren aan een afspraak die ik vandaag heb voor bloeddonatie.
Yes yes, ik mag weer iets van mezelf gaan geven 😁.
Ook manlief heeft een afspraak. Op die manier kunnen we onze verplaatsing richting Edegem samen realiseren. Ter plekke kijk ik meteen uit naar een verpleegstertje, wiens naam ik niet ken en dat altijd zo vrolijk gezind is.
Daar is ze 😍.
Mijn bloed stroomt een pak sneller dan dat van manlief (geef die mens toch eens een balletje om in te knijpen!), dus kan ik mij al eerder begeven naar de cafetaria. Als ik koffie wil, moet ik van de vrijwilligster mijn plan trekken. Ze biedt alleen hulp bij frisdranken.
Omdat ik wel wat wachttijd heb, neem ik een foto van het onthaal.
De teller toont het aantal likes dat het donorcentrum op Facebook kreeg. Mijn like zit daar al tussen en reliken kan ik niet doen.
Een eenmalige like, maar geen eenmalige donatie.
Het cadeautje dat we bij binnenkomst kregen (een blikken doos vol honingwafels) verdwijnt intussen uit mijn gezichtsveld. Typisch de knosselkop! Ik ijl naar de plaats van bloedname om het op te sporen en krijg meteen hulp van een van de verpleegsters, die mij een verdwaalde doos aanreikt.
Honingwafels zijn niet mijn meug. Wel die van mijn echtgenoot.
Reacties
Een reactie posten