Oppakken

Bij het vorige vaccinatie-avontuur was mijn schoeisel niet voorzien op de snelwandeling achteraf. Vandaag zet ik mijn bottines mét sokken klaar in de auto.

Lusse brengt me naar het Provinciaal Vormingscentrum in Malle. Terwijl hij in de auto op me wacht, leest hij Dimitri Verhulst.

Ik memoriseer de parkeerplaats op P2.

In het vormingscenter zegt een van de vrijwiligers dat zijn collega ginderachter mij gaat oppakken. ‘Oei, ik weeg boven de zeventig kilogram!’ antwoord ik.

‘Oh, hij heeft een sterke ruggengraat,’ luidt de repliek.

Vlotjes beweeg ik mij door de procedure en het kwartiertje wachttijd kort ik graag in.

Ziet Lusse het zitten om een wandeling met mij te maken? Eventjes maar, want straks is het wielrennen. Omdat ik niet uitgewandeld ben geraakt, zet Lusse mij af op acht à tien kilometer van onze woonplaats. Zo kan ik rustig huiswaarts stappen. Heerlijk!

Tijdens mijn terugtocht via Schilde maak ik een aantal foto's.

Tot de batterij van de iPhone het begeeft en ik geen foto kan nemen van een plastiek bakje vol cherrytomaten waar niets mis mee is en die toch de vuilnisbak doen uitpuilen.

Thuis gaat de iPhone meteen op de stroom. De PUK-code wordt gevraagd. Fier tik ik die zo uit het hoofd in.

Mijn fotoreportage:

my sister loves the colour purple